سهم بانوان از ثروت خانواده
در جوامع اسلامی شوهر صاحب دارایی خانواده دانسته می‌شود. در هنگام طلاق چیزی جز مهریه و خرج ایام عده به بانوان داده نمی‌شود؛ در هنگام فوت شوهر دارایی خانواده بین وراث تقسیم می‌شود و چیزی جز یک هشتم برای زن باقی نمی‌ماند و هیچ کس احتمال نمی‌دهد که ممکن است خانم هم در این خانه سهمی داشته باشد. در هنگام فوت خانم هیچ اتفاقی نمی‌افتد نه کسی به فکر محاسبه دارایی اش می‌افتد و نه کسی از خود می‌پرسد که به وراث او چیزی هم تعلق می‌گیرد یانه؟ در هنگام طلاق این زن است که از خانه بیرون رانده می‌شود و هرچه در خانه است برای شوهر باقی می‌ماند، بانوی بی‌سرپرست که عمری در خانه‌ای تلاش کرده و اکنون دسترنج خود را بر جای گذاشته و بی هیچ ادعایی خانه را رها می‌کند. حتی اگر مسأله طلاق یا فوت در میان نباشد سایه منت شوهر همیشه بر سر بانوان سنگینی می‌کند. همیشه مرد نان آور بودن خود را به رخ همسر کشیده و ادعا می‌کند که من تو را نان می‌دهم.حال باید نگریسته شود که بر اساس منابع دینی بانوان در ثروت خانواده سهمی دارد یانه?
یک مطلب که از مسلمات دین اسلام است و در جوامع اسلامی همیشه مورد غفلت قرار می‌گیرد این است که بانوان موظف به کار در خانه نیستند.
بر اساس فتوای تمامی مراجع تقلید زن وظیفه ندارد خدمت خانه را انجام دهد، غذا تهیّه کند و نظافت و مانند آن را انجام دهد و اگر مرد او را مجبور بر این کارها نماید زن مى تواند حقّ الزّحمه خود را در برابر این کارها از او بگیرد.
برخی نیز تصریح کرده اند که اگر بانویی از شیردادن نوزاد خود داری کند شوهر حق ندارد او را مجبور به انجام این کار نماید. در روایات نیز به این مطلب تصریح شده است چنانکه در کتاب وسائل الشیعه از امام رضا (ع) نقل شده که فرمود: «لاتُجبر الام» یعنی کسی نمی‌تواند مادر را مجبور به شیر دادن کند.
بر اساس دین اسلام هیچ بانویی موظف به کار در خانه نیست و اگر کار کند این حق را دارد که در بدل کار خود از شوهر مطالبه دستمزد کند.
این درحالی است که در عمل بانوان بیش از مردان کار می‌کنند. ساعت کاری مردان اغلب فقط 6 تا 8 ساعت است ولی خانم خانه حد اقل 14 ساعت کار می‌کند.
بانوان صبح پیش آقایان سرکار حاضر می‌شوند و اولین ساعات کاری خود را با آماده کردن صبحانه برای همسر شروع می‌کند و مجبور است که تا شب به کار خانه‌داری ادامه دهد. شب هنگام وقتی شوهر به قول خودش خسته است و باید استراحت کند همسر باید برای او شام و چایی آماده کند. و پس از آن می‌بایست کار شستشوی ظروف و غیره را انجام دهد و آخرین وظیفه اش هم این است که رخت خواب شوهر را باید پهن کند. اگر بچه دار هم باشند که ساعت کاری بانوان از 14 ساعت تا 24 ساعت افزایش خواهد یافت. یک مادر حتی نیمه شب وقتی شوهر در خواب ناز است، مشغول شیردادن و تر و خشک کردن فرزند است. او حتی شب هم خواب ندارد. در حالی‌که هیچ وظیفه‌ای در این خصوص ندارد.
اگر بانوان وظیفه¨ کار کردن ندارند و در عین حال دو برابر آقایان کار می‌کنند معنی اش این است که باید در خانه دو برابر شوهر سهم داشته باشند نه اینکه سهمی نداشته باشد.
نسبت سهیم بودن هم باید به اندازه کار هردو باشد به این صورت که اگر مرد 8 ساعت کار می‌کند و همسرش 16 ساعت، باید سهم زن دو برابر باشد نه به اندازه همسرش. علاوه بر این از آنجا که تهیه هزینه زندگی بر دوش مرد است نه خانم مرد حق ندارد که برای مخارج خانواده از سهم همسرش استفاده کند. معنی این سخن این است که در طول سالیان طولانی سهم شوهر باید مصرف شود و سهم خانم باقی بماند. درعمل، به مرور زمان سهم خانم پس انداز می‌شود و سهم شوهر مصرف می‌شود. نتیجه اینکه بعد از چند سال باید تمامی آنچه در خانه وجود دارد مال خانم باشد نه شوهر. سهم شوهر به مصرف می‌رسد آنچه پس انداز شده و باقی مانده سهم خانم است.
نتیجه آنچه گفته شد این است که بانوان باید مالک تمامی ثروت خانواده باشند، نه اینکه مالک هیچ چیزی نباشند.
