در فلسفه‌ی اسلامی برهانی که در آن بدون واسطه قرار دادن مخلوقات و از طریق نظر در خود وجود به وجود خداوند استدلال می‌شود «برهان صدیقین» نامیده می‌شود.
این برهان از فارابی آغاز شده اما برای اولین بار توسط ابن سینا برهان صدیقین نام گرفته است. بعد از او صدر المتألین برهان وی را شایسته نام صدیقین ندانسته و خودش تقریر دیگری از این برهان ارائه داده که مبتنی بر نظریات او در خصوص اصالت وجود و اعتباریت ماهیت است.
پس از صدر المتألهین عموما تقریر وی به این دلیل که مبتنی بر اصالت وجود است بر تقریر ابن سینا ترجیح داده شده است.
اما در این جا بنا داریم که برخی از آنچه را که به عنوان برتری تقریر ابن سینا بر تقریر صدر المتألهین می‌توان یاد کرد، ذکر کنیم:
